Презентация на тему Delikt, czyn niedozwolony, umocnienie zobowiązań, wygaśnięcie zobowiązań

cywilnej, tzn. jego popełnienie rodzi odpowiedzialność sprawcy w postaci

zapłaty kary prywatnej na rzecz poszkodowanego.
W Rzymie: traktowane jako przestępstwa prawa prywatnego zobowiązujące do zapłaty kary pieniężnej opiewającej również na odszkodowanie
Przestępstwo prawa prywatnego vs. Przestępstwo prawa publicznego

(ustawa XII tablic, w prawie klasycznym, poklasycznym)
Rapina (kwalifikowana forma

kradzieży)
Damnum iniuria datum (odpowiedzialność za szkodę majątkową)
Iniuria (zniewaga, współcześnie naruszenie „dóbr osobistych”)
Metus (grożba, na 4-krotną wartość)
Dolus (podstęp, in simplum)
Servi corruptio (gorszenie cudzego niewolnika)
Fraus creditorum (celowe uszczuplanie majątku przez dłużnika)
Iudex qui litem suam fecit (niestaranne prowadzenie postępowania przez sędziego)
Effusum vel deiectum (odpowiedzialność habitatora, szkoda powstała przez wypadnięcie z okna rzeczy) - skutek
Positum aut suspensum (wystawienie lub wywieszenie rzeczy zagrażającej wypadnięciem) - ryzyko
Exercitores navis aut cauponae aut stabuli de damno aut furto – statki, zajezdnie, stajnie za kradzież i uszkodzenie przedmiotów wniesionych.

kar pieniężnych (poena)

W okresie cesarstwa konkurencja między karami prywatnymi

a systemem odpowiedzialności publicznoprawnej, realizowanej w procesie kognicyjnym.
Obecnie rozdział na delicta privata i crimina publica

W prawie rzymskim podział ten był nieoczywisty (zamienne wykorzystywanie terminów)

wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.
Art. 416.
Osoba

prawna jest obwiązana do naprawienia szkody wyrządzonej z winy jej organu.

Art. 417.
§ 1. Za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.

Art. 4171.
§ 1. Jeżeli szkoda została wyrządzona przez wydanie aktu normatywnego, jej naprawienia można żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu niezgodności tego aktu z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą.

 świadczenie jakie należy się poszkodowanemu za wyrządzenie szkody od osoby, która tę

szkodę wyrządziła lub ponosi za nią odpowiedzialność.

Odszkodowanie może polegać na (wybór formy należy do poszkodowanego):
przywróceniu do stanu istniejącego przed wyrządzeniem szkody o ile jest to w ogóle możliwe (tzw. restytucja naturalna),
zapłacie sumy pieniężnej (rekompensata pieniężna).
Odszkodowanie może pokrywać:
rzeczywiście wyrządzoną szkodę czyli straty, które poniósł poszkodowany (tzw. damnum emergens),
ponadto utracone korzyści, które poszkodowany mógłby uzyskać gdyby szkody mu nie wyrządzono (tzw. lucrum cessans).

KRZYWDĘ, naruszenie dóbr osobistych
Cel: jeden z dwóch sposobów wyrównania szkody

niemajątkowej (drugim jest zasądzenie odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany przez poszkodowanego cel społeczny). Przepisy prawne szczegółowo regulują, w jakich przypadkach zadośćuczynienie może być przyznane.
Podstawową funkcją zadośćuczynienia jest funkcja kompensacyjna. Pieniądze otrzymane przez poszkodowanego tytułem zadośćuczynienia mają zrekompensować mu negatywne przeżycia.
Art.. 445, 448 KC.

należącej do dłużnika
Fiducia cum creditore contracta- przeniesienie prawa własności
Pignus

(zastaw) – ograniczone prawo na rzeczy cudzej, ustanawiany w drodze kontraktu realnego (pignus)
Hipoteka – zastaw umowny

obok dłużnika głównego (odpowiedzialność poręczyciela nie może być większa

niż odpowiedzialność dłużnika głównego)
Ustanowienie : kontrakt werbalny (stypulacja, sponsio, fideipromissio)

z jego treścią

Konieczność dołożenia należytej staranności

Niewykonanie lub nienależyte wykonanie

świadczenia powodowało powstanie odpowiedzialności dłużnika

Niemożność wykonania zobowiązania mogła wyjątkowo powodować zwolnienie z odpowiedzialności (vis maior – siła wyższa, casus fortuitus – zdarzenie niemożliwe do przewidzenia przez ludzką roztropność)

postępowanie, którego celem było narażenie wierzyciela na szkodę
Culpa

lata – niedochowanie staranności wymaganej od każdego człowieka – grube niedbalstwo, na równi z dolus

Culpa levis in abstracto – niedochowanie abstrakcyjnego wzorca staranności (ojciec rodziny-Rzym, współcześnie – określone zawody etc.)
Culpa levis in concreto – staranność jaką konkretny człowiek zwykł przejawiać przy prowadzeniu własnych spraw (podstawa zaostrzenia lub złagodzenia odpowiedzialności jedynie)

Niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania rodziło odpowiedzialność tylko wtedy, gdy dłużnikowi można przypisać WINĘ.

– obowiązek szczególnego strzeżenia rzeczy, zaostrzenie odpowiedzialności prawnej.

Odpowiedzialność nawet

za casus fortuitus

– szkoda majątkowa możliwa do wyrażenia w pieniądzach
Lucrum cessans

– w niektórych wypadkach możliwość doliczenia również zysku, którego poszkodowany nie osiągnął.

wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że

niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.
Art. 472.
Jeżeli ze szczególnego przepisu ustawy albo z czynności prawnej nie wynika nic innego, dłużnik odpowiedzialny jest za niezachowanie należytej staranności
Art. 475.
§ 1. Jeżeli świadczenie stało się niemożliwe skutkiem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, zobowiązanie wygasa.(…)

przez dłużnika – solvere.
B. Zwolnienie z długu – formalne

bądź nieformalne zwolnienie z długu (niezależne od świadczenia) – pactum de non petendo
C. Novatio – przemiana w nowe zobowiązanie, powstanie nowego w miejsce dotychczas istniejącego; nowacja mogła również dotyczyć zmiany jednej ze stron stosunku zobowiązaniowego.

(dłużnik stawał się dziedzicem wierzyciela)
E. Śmierć stron – w

przypadku zobowiązań z deliktu gaśnie zobowiązanie w chwili śmierci dłużnika. Zobowiązania powstałe z kontraktu zazwyczaj dziedziczone zarówno od strony dłużnika jak i wierzyciela. Gasną jedynie zobowiązania niedziedziczne (umowa o dzieło jeśli umiera wykonawca dzieła)