Презентация на тему Эрнэст Хемінгуэй. Жыццё і творчасць. 11 клас

Чыкага, штат Ілінойс (ЗША).
Яго бацька – Кларэнс Эдмант Хемінгуэй

быў урачом, а маці – Грэйс Хол – прысвяціла жыццё выхаванню дзяцей.

Дзяцінства

яму першую вудачку і ўзяў з сабой на рыбалку.
К

8 гадам будучы пісьменнік ужо ведаў на памяць назвы усіх дрэў, кветак, птушак, рыб, звяроў, якія абіталі на тэрыторыі Сярэдняга Захаду.
Другім любімым заняткам для Эрнэста стала літаратура. Хлопчык гадзінамі сядзеў за кнігамі, якія мог знайсці ў дамашняй бібліятэцы.

Дзяцінства

Бацька з ранняга дзяцінства спрабаваў прывіць дзецям любоў да прыроды, марыў аб тым, каб Эрнэст пайшоў па яго слядах і стаў займацца медыцынай.

ўніверсітэт, як таго патрабавалі бацькі, але пераехаў у Канзас

– Сіці, дзе ўладкаваўся на працу ў мясцовую газету «Star».
Хемінгуэй хоцеў служыць у арміі. Ён змог трапіць на фронт Першай сусветнай вайны ў Італіі, запісаўшыся шафёрам – дабравольцам Чырвонага Крыжа.
8 ліпеня1918 года Хемінгуэй трапіў пад абстрэл аўстрыйскіх мінамётаў, быў цяжка паранены, але застаўся жывы. У шпіталі з яго цела вынялі 26 асколкаў.

Першая сусветная вайна

– аб ім пісалі цэнтральныя газеты як аб першым

амерыканцы, параненым на італьянскім фронце.
Амаль год Хемінгуэй правёў у коле сям’і, залечваючы атрыманыя раны і думаючы аб будучым.
У 1920 г. ён пераязджае ў Таронта, каб зноў вярнуцца да журналістыкі.

Вяртанне дамоў

У 1921 г. Эрнэст жэніцца на маладой піяністцы Хэлі Рычрдсан і разам з ёй накіроўваецца ў Парыж, у горад, у якім даўно марыў пабываць.

да існавання і дазволяць сабе падарожжы па свеце ў

летнія месяцы. І ён пачынае штодзённа адпраўляць у «Toronto Star» свае апавяданні.

Хемінгуэй з сынам Бамбі

1920-я гады

1926 годзе пасля выхаду ў свет твора «І ўсходзіць

сонца».
І ўсё ж па большасці Хемінгуэя памятаюць па рамане «Бывай, зброя!» (1929) 

Хемінгуэй і Марта Гелхарн.

Літаратурнае прызнанне

і пасяліўся ў маленькім горадзе Кі-Уэст, штат Фларыда. Тут

ён захапляецца рыбалкай, падарожнічае на сваёй яхце да Багамскіх астравоў і да Кубы, і піша новыя аповеды.
Па меркаваннях біёграфаў, менавіта ў гэты час да яго прыйшла слава вялікага пісьменніка.

Фларыда

«Пераможца нічога не атрымлівае», даходы ад якога ён плануе

патраціць на здзяйсненне сваёй даўняй мэты – доўгатэрміновае сафары ў Паўднёвай Афрыцы.
Хемінгуэй прыязджае ў раён возера Танганьіка, дзе наймае абслугоўваючы персанал і правадыроў з мясцовых жыхароў, разбівае лагер і пачынае выязджаць на паляванне.

кнігу – «Мець ці не мець».
Пачаўшаяся ў Іспаніі грамадзянская

вайна вельмі ўсхвалявала Хемінгуэя. Ён прыняў бок рэспубліканцаў, якія змагаліся з генералам Франко.

У самыя цяжкія дні вайны Хемінгуэй знаходзіўся ў Мадрыдзе, які быў у асадзе фашыстаў.
Пад час бамбёжак і артабстрэлаў ён пісаў рэпартажы.
Уражанні ад вайны знайшлі адлюстраванне ў адным з самых вядомых раманаў пісьменніка – «Па кім звоніць звон» (1940).

Грамадзянская вайна ў Іспаніі

на мясцовай судаверфі купіў вялікі марскі кацер, даўшы яму

назву «Пілар». Перагнаў судна на Кубу, дзе займаўся марской рыбалкай.
Аднак 7 снежня Японія напала на ЗША, атакаваўшы базу Перл-Харбар. У адказ амерыканцы ўступілі ў вайну і Атлантычны акіян пераўтварыўся ў зону актыўных баявых дзеянняў.

З пачаткам Другой сусветнай вайны ён узнавіў сваю журналісцкую дзейнасць, пераехаўшы ў Лондан у якасці карэспандэнта.

Другая сусветная вайна

бамбардзіроўшчыкаў над Германіяй і акупіраванай Францыяй.
Пад час высадкі

саюзнікаў у Нармандыі дабіваецца дазволу на ўдзел у баявых і разведвацельных дзеяннях.
Эрнэст удзельнічае ў баях за Парыж. Бельгію, Эльзас, часта аказваецца на перадавой уперадзе асноўных войск.

Другая сусветная вайна

ўзнаўляе сваю літаратурную дзейнасць. Тут ён піша сваю знакамітую

аповесць «Стары і мора» (1952).
У 1953 годзе Хемінгуэй атрымаў Пулітцэраўскую прэмію за гэты твор.

Куба

прэміі ў 1954 годзе.
У тым жа годзе Хемінгуэй пачынае

працу над аўтабіяграфічнай кнігай аб Парыжы 1920-х гадоў – «Свята, якое заўсёды з табой», чкая выйшла толькі пасля смерці аўтара.

Нобелеўская прэмія

ліку ад гіпертаніі і дыябету. Аднак для «лячэння» быў

накіраваны ў псіхіятрычную клініку Майё.
У якасці лячэння прымянялася электрасутаргавая тэрапія.

Пасля 20 сеансаў ЭСТ Хемінгуэй страціў памяць і магчымасць фармуляваць думкі пісьмова: калі спатрэбілася, ён нават не змог напісаць некалькіх слоў афіцыйнага прывітання.

Апошнія гады жыцця

праз некалькі дзён пасля выпіскі з псіхіятрычнай клінікі Майё,

Хемінгуэй пакончыў жыццё самагубствам.
Ён застрэліўся з любімага ружжа, не пакінуўшы прадсмяротнай запіскі.

Адыход