Презентация на тему Onomastyka przedmiot i działy. Toponomastyka klasyfikacja nazw miejscowych. (Wykład 6)

Warszawa 1998
tu artykuły:
Z. Kaleta, Teoria nazw własnych,

s. 15-36;
E. Rzetelska-Feleszko, Nazwy miejscowe, s. 191-230,
Stanisław Rospond, Mówią nazwy, Warszawa 1974.
W. Taszycki, Słowiańskie nazwy miejscowe (Ustalenie podziału), [w:] tegoż, Rozprawy i studia polonistyczne, t.1, Warszawa 1958, s. 228-268 (pierwodruk 1946).
Nowe nazwy własne - nowe tendencje badawcze, pod red. Aleksandry Cieślikowej, Barbary Czopek-Kopciuch i Katarzyny Skowronek, Kraków 2007 (wybrane artykuły, np. Witolda Mańczaka Pochodzenie nazwy Zakopane, s. 309-312).

zmiany, pod red. K. Rymuta, Kraków 1996-2013, t. 1.

A-B – t. 9. Po-Q.
dostępny na: http://rcin.org.pl/ijp/dlibra/docmetadata?id=48403&from=publication
Rymut Kazimierz, Nazwy miast Polski, Wrocław 1980.
Rospond Stanisław, Słownik etymologiczny miast i gmin PRL, Wrocław 1984.
Malec Maria, Słownik etymologiczny nazw geograficznych Polski, Warszawa 2003.

zmiany
W słowniku w dużym zakresie przedstawiona jest historia

nazwy – jej kolejne chronologiczne zapisy.
Przedstawiona jest także motywacja nazwy, ale bez deklaracji, z jakim typem nazwy mamy do czynienia.
Przykładowo o nazwie Poznań tylko „Od n.os.Poznan SSNO IV 335 (: poznać), z suf.*-jь”.
Brak informacji, że to nazwa dzierżawcza.
Podstawą nazwy jest rzeczywiście imię Poznan, co potwierdza kolejna nazwa od tego imienia, mianowicie Poznowice, tym razem patronimiczna, oznaczająca pierwotnie potomków lub poddanych Poznana.

imieniem’)

to dział nauki,
którego przedmiotem są nazwy własne (dawniej:

imiona własne, w znaczeniu 'miana, nazwy’); ich geneza, ewolucja, budowa (czyli struktura słowotwórcza) oraz związki z kulturą i historią społeczeństw.
Onomastyka rozwinęła się w drugiej połowie XIX w. w związku z rozwojem językoznawstwa porównawczego.

między nazwami pospolitymi a własnymi sprowadza się do odmiennej

funkcji komunikacyjnej obu typów nazw.
Nazwy własne (obok zaimków) stanowią podsystem deiktyczny (tzn. wskazujący) języka, podczas gdy nazwy pospolite należą do podsystemu semantycznego.
Oba typy nazw różni konotacja (treść językowa, intensja) nazwy.
Nazwy własne mają znaczenie deskrypcyjne (deskrypcja określona).
Nazwy własne nie znaczą, lecz oznaczają.
Główne funkcje nazw własnych to funkcja indywidualizująca oraz dyferencjująca.

ántrops ‘człowiek’, gr. ónyma ‘imię’

toponimia,
czyli toponomastyka

gr. tópos ‘miejsce’

nazwiskami, przezwiskami, przydomkami
i pseudonimami,
a także
nazwami mieszkańców

miast i wsi,
nazwami plemiennymi,
nazwami narodowości itp.

nazwami:

a) obiektów zamieszkałych (ojkonimy, gr. oikos ‘mieszkanie’), tj.

nazwami miast, osad, wsi (to wąsko rozumiane toponimy, tj. nazwy miejscowe),

b) obiektów niezamieszkałych (anojkonimy), w tym nazwami terenowymi pól czy łąk (mikrotoponimy), ale też nazwami:
zbiorników wodnych naturalnych i sztucznych (hydronimy),
gór i szczytów (oronimy).

– nazwy zwierząt,
fitonimy (gr. phyton ‘roślina’) – nazwy roślin,

z dodatkowym podziałem np. na nazwy drzew, czyli dendronimy (gr. dendron ‘drzewo’),
urbanonimy (łac. urbs ‘miasto’) – nazewnictwo miejskie, w tym nazwy ulic, skwerów, placów itp., czyli plateonimy (termin łaciński), inna nazwa: hodonimy (termin grecki)
choronimy (gr. chora ‘kraj’) – nazwy krajów, regionów itp.,

chrema, chrematos ‘rzecz, towar’) to nazwy własne niektórych wytworów

materialnych, np. budynków, dzwonów, statków itp.
Niekiedy do chrematonimów włącza się:
ideonimy, np. tytuły utworów literackich, filmów, czasopism, dzieł sztuki itp.,
chrononimy (gr. chrónos ‘czas’) – nazwy epok, świąt, uroczystości,
faleronimy (gr. phalaron ‘ozdoba’) – nazwy orderów, odznaczeń itp.,
a także inne kategorie tego typu nazw, np. nazwy samochodów, wyrobów cukierniczych i in., które tworzą podtypy chrematonimów.

różnych kryteriów;
w Polsce są stosowane dwie klasyfikacje:

semantyczna

Witolda Taszyckiego
z 1946 r.
strukturalna Stanisława Rosponda
z 1957 r.,
a właściwie obecnie jedna: semantyczno-strukturalna, uzupełniona przez H. Borka o nazwy relacyjne, czyli pozostające w relacji do już istniejących toponimów, pochodne od nich.
Można mówić o jednej klasyfikacji semantyczno-strukturalnej, ponieważ zarówno Taszycki, jak i Rospond wydzielali typy nazw, uwzględniając zarówno ich budowę, jak i motywację (znaczenie). Tu raczej chodzi o to, którą z klasyfikacji czyni się nadrzędną – u Taszyckiego taką nadrzędną klasyfikacją jest klasyfikacja semantyczna, u Rosponda – strukturalna.

strukturę, czyli budowę nazw własnych, wyróżnił:
nazwy prymarne, czyli bezsufikasalne,

utworzone od apelatywów, np. Dąb, Góra, Most.
To proces przeniesienia wprost nazwy pospolitej do kategorii
nazw własnych, nazywany onimizacją albo derywacją
semantyczną.
nazwy sekundarne, czyli utworzone za pomocą różnorodnych sufiksów, np. Piotrków, Michałowice.
composita, czyli nazwy złożone typu Nowogród, Nowa Sól.

i sekundarny są w tej klasyfikacji użyte w innym

znaczeniu niż w językoznawstwie strukturalistycznym, gdzie są stosowane na oznaczenie funkcji elementu językowego w systemie języka, która jest prymarna albo sekundarna.
Gdy mówimy o budowie słowotwórczej wyrazu (a o tym traktuje klasyfikacja strukturalna), lepiej posługiwać się terminami:
- wyraz niemotywowany lub niepodzielny słowotwórczo (u Rosponda nazwa prymarna),
- wyraz motywowany, podzielny słowotwórczo lub derywat (u Rosponda nazwa sekundarna).
Ponadto zarówno nazwy sekundarne, jak i composita to w istocie nazwy derywowane (do obu typów pasuje zatem termin nazwy sekundarne), tyle tylko, że w klasyfikacji Rosponda
nazwy sekundarne są rozumiane jako jednordzenne,
a composita to nazwy dwurdzenne.

najczęściej o, np. Czarnolas, Kołobrzeg, Białogard
zrosty, np. Białystok, Krasnystaw
zestawienia,

np. Zielona Góra, Góra świętej Małgorzaty, Jaworzno Szczakowa, Lidzbark Warmiński czy Miłkowice Maćki
formacje przyimkowe, szczególnie żywotne w mikrotoponimach, czyli nazwach terenowych, np. Za lasem, Pod mostkiem

zaproponował W. Taszycki. To klasyfikacja, w której bierze się

pod uwagę motywację danej nazwy.
Według tej klasyfikacji nazwy miejscowe dzielą się na dwie podstawowe grupy:
nazwy miejscowe będące zawsze nazwami miejscowości,
nazwy miejscowe będące początkowo nazwami ludzi, wtórnie n. miejscowości.
Poza tymi podstawowymi dwoma grupami nazw miejscowych badacz sytuuje:
C) nazwy dwuznaczne, np. Klonowa, bo może to być nazwa dzierżawcza, czyli osada założona przez Klona, albo topograficzna ‘miejsce występowania klonów’. O decyzji klasyfikacyjnej rozstrzega wówczas historia osadnictwa.
D) nazwy niejasne.

miejscowości
W grupie A, czyli wśród nazw miejscowych

będących zawsze nazwami miejscowości, W. Taszycki wydziela cztery typy nazw:
topograficzne, np. Skała, Dębno,
dzierżawcze, np. Kraków, Częstochowa, Poznań,
kulturalne – dziś częściej nazwa kulturowe, a nazwy tego typu to np. Środa, Cerekwica, Kuźnica, zdrobniałe – dziś rezygnacja z tego typu, a nazwy z tej grupy stanowią jeden z typów nazw relacyjnych, mianowicie podtyp nazw dyferencyjnych; są to nazwy takie jak np. Strzelczyki, nazwa utworzona od nazwy Strzelce.

ludzi
W grupie B, czyli wśród nazw miejscowych będących

początkowo nazwami ludzi, wtórnie nazwami miejscowości, W. Taszycki wydziela również cztery typy nazw, mianowicie:
patronimiczne, np. Maciejowice, Witoszyńce,
służebne, np. Bednary, Sokolniki,
rodowe, np. Janki, Wronki,
i etniczne, np. Holendry (często bez nagłosowego h jako Olendry lub z wtórną nazalizacją samogłoski Olędry), Czechy, Rakojady, Poddębiany.

Są to zwykle nazwy:
1) o postaci pluralnej,
2) z wyjątkiem nazw patronimicznych na gruncie onimów niederywowanych, czyli w klasyfikacji Rosponda – prymarnych.

o nazwy relacyjne:
▫ ponowione (z lokalnego systemu toponimicznego), np.

m. Nysa od n. rzeki Nysa (w klasyfikacji Taszyckiego to nazwy topograficzne)
▫ przeniesione (importowane z pozalokalnego systemu toponimicznego), np. w Polsce Betlejem, Afryka, Ameryka (obie w woj. mazursko-warm.)
▫ dyferencyjne (służące różnicowaniu formalnemu nazw pochodzących od tych samych baz), np. Białe (jezioro) – Biała (wieś), czy Strzelczyki od n. Strzelce (część z tych nazw w klasyfikacji Taszyckiego to nazwy deminutywne),
▫ lokalizujące (służące określeniu położenia nowo nazwanego obiektu względem innego obiektu), np. Podmogilno – Mogilno; częstsze w nazwach większych obszarów, np. Zaodrze od n. rzeki Odra (w klasyfikacji Taszyckiego to nazwy topograficzne)
▫ pamiątkowe, np. część Poznania Grunwald od n. m. Grunwald, też nazwy nadawane ku czci różnych ludzi, jak Żyrardów, Kętrzyn, Aleksandrów (określane też jako kulturowe, a wśród nich – pamiątkowe)
▫ wariantowe (są wynikiem przekształceń strukturalnych nazwy chronologicznie wcześniejszej tego samego obiektu w młodszą), np. Racławice // Racławy. Moim zdaniem wydzielenie tego typu nazw nastąpiło według innego kryterium niż pozostałych typów, uwzględnia się tu bowiem nie perspektywę synchroniczną, lecz diachroniczną. Wydzielenie tego typu nazw byłoby uprawnione, gdyby w tym samym przedziale chronologicznym (w tym samym czasie) istniały obok siebie dwie nazwy. A z taką sytuacją nie mamy do czynienia.

osadniczych, powstały od ukształtowania terenu, rodzaju gleb, roślinności, świata

zwierzęcego itp., w wyniku:
derywacji semantycznej (onimizacji), tj. przeniesienia wprost wyrazu pospolitego do kategorii nazw miejscowych, bez dodatkowych zabiegów formalnych, np. Skałki, Bugaj, Dąbrowa, Dąbie ´miejsce porośnięte dębami’, Chojne, Chojno, Chojny (pierwotnie apelatywne nazwy drzewostanów, od chojna ´sosna’), Czajki, Łosie,
derywacji słowotwórczej, np. Chojnów, Chojnowo (od chojna ´sosna’, nazwa powstała już na gruncie onimów, czyli nazw własnych; utworzona przyrostkiem), Górzno, Debrzno, Piaseczno, Bagienne, Bielsk, Brzeziny, Jaźwiny, Grabowo, Czaplin, Lipnica czy Lipiny,
kompozycji czyli zestawień, np. Górki Małe, Chełm Lubelski.

w odmianie prostej.
Bardzo rzadko mamy do czynienia z onimizacją,

czyli przeniesieniem nazwy osobowej do nazw miejscowych bez sufiksu, np. miejscowość, gdzie mieszka właściciel o nazwisku Ozimek też nazywa się Ozimek.
Są to nazwy posesywne, wskazujące na założyciela lub właściciela miejscowości, tworzone od imienia, przezwiska lub nazwiska właściciela danej miejscowości.
W języku polskim uległ elipsie wyraz określany w wyrażeniach typu gród Piotrków, osada Częstochowa, pole Wejherowo, mianowicie:
gród – powstają wówczas nazwy rodzaju męskiego, jak Piotrków, Tomaszów (na północy z suf. -ew po spółgłosce miękkiej lub funkcjonalnie miękkiej, np. na południu Chorzów, na północy Chorzew), Jarocin, Jarosław,
osada lub wieś – po elipsie tego rzeczownika żeńskiego, jak Częstochowa,
lub sioło, pole – powstają nazwy rodzaju nijakiego, jak Bogdańczewo.

formantami:
-jь (rodzaj męski), -ja , -je (rzadsze nazwy żeńskie

i nijakie); to stary typ nazewniczy, poświadczony przez takie nazwy, jak: Bydgoszcz, Radogoszcz, Wrocław, Jarosław, Sandomierz, Poznań, Radom czy Sieradz, Łowicz, Milicz; rzadko żeńskie i nijakie, jak Rozwadza (osada Rozwada) czy Otusze (pole, sioło Otucha) lub Całowanie (pole Całowana),

-ów (psł. *-ovъ), -owa, -owo, w północnej Polsce w postaci obocznej po spółgłoskach miękkich i stwardniałych jako: -‘ew, -‘ewa, -‘ewo, np. Trzebiatów, Pleszew, Częstochowa, Widuchowa, Warszawa, Wejherowo, Gąskowo, Chmielewo, Wiśniewo,

-in, -ina, -ino – pierwotnie wyrazami podstawowymi były rzeczowniki zakończone na -a oraz -i (nie tylko żeńskie), np. Jarocin (od męskiego skróconego imienia słowiańskiego Jarota), Kozina (od przezwiska Koza), Bogucino (od imienia Boguta) czy – nowsze, zwykle XIX-wieczne – od imion żeńskich, jak Izabelin (od imienia Izabela) czy Teresin.

nazywamy ostatnio kulturowymi, w związku ze specjalizacją znaczenia przymiotników

kulturowy i kulturalny. Powstały one od wyrazów odnoszących się do rezultatów działalności człowieka związanych z:
kulturą materialną, tj. gospodarką rolną, leśną, hodowlaną, formą lub metodą osadnictwa, z budownictwem wiejskim, drogami, mostami, rybołówstwem itp., np.: Poręba (poręba ‘miejsce wyrąbane w lesie’), Nowina (nowina ‘grunt po lesie wykarczowanym’), Gródek, Siedlce, Chałupki, Kuźnica, Huta, Kadzidło, Praga, Zgorzelec i Swarzędz, Mosty, Mościska, Zamość,
kulturą społeczną i duchową, tj. z kultem religijnym, instytucjami i urządzeniami społecznymi, np.: Świętamarza, Poświętne (poświętny ‘kościelny, parafialny, należący do kościoła’), Cerkwica, Czary, Opole, Nowy Targ, Środa, Wola, Wolica, L(i)gota (lgota ‘ulga’).

(dziś jeden z typów nazw relacyjnych, mianowicie dyferencyjne) powstają

na podstawie już istniejących nazw, w wyniku przenoszenia nazw z jednych obiektów na inne. Nazwy zdrobniałe to nazwy typu:
Strzelczyki (← Strzelce),
Ciechanowiec (← Ciechanów)
Rakowiec (← Raków).
Nie należą tu inne rodzaje nazw relacyjnych, jak nazwy lokalizujące typu: Podmogilno (pod Mogilnem), Zaodrze (za Odrą) itp.

potomków jakiegoś przodka (rzadziej – jak w Bulli gnieźnieńskiej

– też poddanych, np. Biskupicy).
Dziś tego typu nazwy mają przede wszystkim przyrostki:
-ice, -owice //-‘ewice (np. Malczyce, Ropczyce oraz Michałowice, Biedrzychowice, Twardowice, Krzeszowice czy Racławice), bo nazwa potomka była tworzona charakterystycznym formantem patronimicznym *-itjo (-tj w jęz. pol. rozwija się w c).
Rzadkie są nazwy patronimiczne z innymi sufiksami, jak -ęta, np. Adamowięta.

ludzi pełniących w okresie wczesnofeudalnym funkcje służebne wobec księcia

i jego dworu, także od nazw zawodowych mieszkańców osad.
Większość z nich jest zakończona na -niki, -ary, bo nazwy zawodów tworzono zwykle za pomocą formantów -nik, -arz, por.
Grotniki, Bobrowniki, Woźniki, Sokolniki, Słomniki (szłomnik ´rzemieślnik wyrabiający szłomy, tj. hełmy’)
Bednary, Piekary, Rzeszotary, Miodary.
Rzadziej występują formy z innymi sufiksami, które już na gruncie apelatywów tworzyły nazwy wykonawców czynności, np. Cieśle, Strzelce, Kowale, Pracze.

do systemu onimicznego przeniesione bez derywacji.
Łączy je to,

że oznaczały pierwotnie większą lub mniejszą gromadę ludzką, wyróżnioną na podstawie:
bądź pochodzenia z pewnego kraju czy okolicy, np. Czechy, Holędry (też Olędry), Mazury, Raciborzany (pierwotnie o grupie ludzi z Raciborza, nazywanych dlatego Raciborzanami, wtórnie nazwa miejscowości, którą utworzyli, przybywając na nowy teren),
bądź właściwości zamieszkiwanego przez nią skrawka ziemi, np. Pogórzyce (grupa ludzi mieszka pod górą, sąsiedzi nazywają ich Podgórzycami, wtórnie więc miejscowość zamieszkiwana przez Pogdórzyców nazywa się Podgórzyce), podobnie Lipiany i in.
bądź charakterystycznego pożywienia, np. Konojady, Rakojady.
Trzeba każdorazowo poznać genezę danej nazwy, bo przykładowa nazwa Włochy (dziś dzielnica Warszawy, dawniej odrębna miejscowość) wygląda na etniczną, a jest nazwą rodową, pochodną od nazwiska właściciela wsi.

rodzinę lub ród zakładającego osadę, a jego imię lub

przezwisko przenoszono na całą rodzinę; stąd nazwy miejscowe typu Dadźbogi (od imienia Dadzbog), Bogusze (od imienia Bogusz) bądź Wilki (od przezwiska Wilk).
Były głównie odprzezwiskowe, np. Modzele (modzel ‘nagniotek, odcisk, stwardnienie na ręku’), Poliżchleby, Koziebrody, Ząbki, Mordy, Wronki.
Typowe dla Mazowsza, Podlasia, ziemi łukowskiej, obszarów, które charakteryzowały się cząstkowymi działami rolnymi. Występują też na innych terenach Polski, choć w mniejszym nagromadzeniu, np. w Sieradzkiem Błaszki, Wojtyszki, Pasie, Lisy.

własne są „skamielinami” językowymi, umożliwiającymi odtwarzanie dawnego systemu językowego,

dawnych stosunków osadniczych i kulturowych czy dawnej geografii i przyrody.
W nawach własnych często przechowują się rdzenie, które wyszły już z użycia.

równinny, podmokły:
biel, bagno, błoto, glina, grąd, kał, kałuża, łęg,

ług, moczar, moczydło, muł, morawa, ślęga // ślęża ‘mokradło’, nakło ‘miejsce wilgotne, porośnięte wikliną’, psł. *brъna, brъnije ‘rozmiękła ziemia, błoto, glina’(n.m. Breńsk), psł. *gъd- ‘mokry, lekko zalesiony teren’, też gdanie ‘rozlewisko wodne’ (n.m. Gdańsk, Gdynia), psł. *pьlz- ‘coś mokrego, śliskiego’(n.m. Pilzno), wąwel ‘miejsce wyniosłe nad rozlewiskiem wodnym’,
lub ogólniej jakąś właściwość terenu,
np. n.m. Bardo (psł.*bardo ‘wzgórze’), Debrzno (stp. debrz ‘parów, dolina’), osiek ‘nisko położone urodzajne miejsce, które poprzednio było łąką’ czy kępa ´rodzaj wyspy na rzece lub jeziorze; wyniosłość na bagnach’.

przykładowe rdzenie:
poręba ‘osada po wyrębisku leśnym’,
opole ‘grupa

osad o układzie w przybliżeniu okólnym, kolistym’,
krusz ‘ruda, minerał metaliczny’, też ‘bryła soli kamiennej’ lub ‘gatunek gleby’,
tyn ‘płot’,
W nazwach służebnych zaś przykładowe nazwy, jak:
łagiew ‘kadź na wino’,
skot ‘bydło’,
świepiot ‘barć’,
ciemietnik ‘dbający o sieci’.

północnopolskim wariantem sufiksu -owa, od imienia Warsz, skróconej postaci

imienia Warcisław, które po metatezie realizowane jest jako Wrocisław. Oznaczała osadę lub wieś Warsza.
Średniowieczna nazwa to Warszewa, Warszowa.
Postać Warszawa upowszechnia się w XVI w. – w wyniku hiperpoprawności, czyli ucieczki przed postrzeganym jako gwarowe, a więc unikanym mazowieckim przejściem samogłoski e w a.
Cechy dialektalne w nazwie:
1) północnopolski brak metatezy w podstawie, rdzeń Warsz to ten sam rdzeń, co w nazwie Wrocław, od imienia Wrocisław; w skróconej nazwie Warsz – bez metatezy,
2) północnopolski przyrostek -ewa po spółgłoskach miękkich,
3) hiperpoprawność w zakresie mazowieckiego przejścia e w a; w wyniku tego przejścia na Mazowszu wyrazy takie, jak jako, rano, nie ma tego Macieja wymawiane były jako jeko, reno, Macieje. To wyrazista cecha gwarowa, dlatego – jeśli jej się unika – podstawia się a w miejsce każdego e, także etymologicznego.

Geneza wybranych nazw: WARSZAWA

sposobem pozyskania ziemi pod osadę
wyraz praga oznaczał ‘miejsce wyprażone,

wypalone’.
Nazwy Praga często występują nad rzekami (w starym mieście Sieradzu nad rzeką Wartą jest też stara dzielnica Praga), a w ten sposób pozyskiwało się grunt pod osadę, zarośnięty niewysokimi nadrzecznymi drzewami czy krzewami, które ze względu na małą wartość użytkową nie zostały wyrąbane (por. nazwę Poręby), lecz wy-praż-one, czyli wypalone.
Duża różnorodność podstaw nazewniczych pola semantycznego ‘palić, karczować, trzebić’. Należą tu takie toponimy, jak: Żary, Gorzelec (potem Zgorzelec), Przegorzały czy Swarzędz.

sufiksem *-jь, tworzącym stare nazwy tego typu.
W podstawie nazwy

jest to samo imię, co w podstawie nazwy Warszawa, tu w typowej postaci Wrocisław; po zmianach, uproszczeniach fonetycznych.
Tak samo utworzone są m.in. nazwy: Poznań (od imienia Poznan), Sieradz (od imienia Wszerad, z metatezą i uproszczeniem grupy nagłosowej), Bydgoszcz (od imienia Bydgost), Jarosław czy Przemyśl, Radom.
W wypadku nazw zakończonych dziś na spółgłoskę wargową (w, p, b, m, f) mamy do czynienia ze stwardnieniem wygłosowej spółgłoski wargowej miękkiej.
Jej dawna miękkość zachowuje się w przypadkach zależnych, por. Wrocław, Jarosław, Radom, ale: jadę do Wrocławia, Jarosławia czy Radomia.

kopanem, polana za kopanem, czyli za miejscem uzyskanym do

osiedlenia dzięki kopaniu (karczowaniu, uprawie rolnej); to wobec tego nazwa kulturowa.
M. Karpluk (2001): ‘miejsce leżące za Kopama’, w którym rzecz. jest w N. l.pdw., najpierw nazwa polany, dopiero potem osady. Miejsce miałoby leżeć za szczytami, które są w pobliżu Zakopanego, takimi jak Kopa Kondracka, Kopy Królowe czy Kościeliskie Kopki.

pochodzenia obcego, co związane jest z dawnym osadnictwem, z

historią powstania danych miejscowości. Są to takie przykładowe nazwy, jak:
Frysztak – Freistadt (niem. frei ‘wolny’, Stadt ‘miasto’),
Łańcut – Landshut (niem. Land ‘kraj’ + Hut ‘straż’)
Malbork – Marienburg (niem. -burg ‘gród’).
Tymbark (niem. Tanennberg, od tannen ´jodłowy’ i Berg ´góra’)
Wałbrzych (od niem. Wald ´las’ i Berg ´góra’)
Wambierzyce (niem. Albendorf, od im. Alber(t) i Dorf ´wieś’)
Sporo spolonizowanych nazw niemieckich jest na Pomorzu i Ziemiach Zachodnich, np. Gryfice (z niem. Greifenberg), Gryfino (z niem. Greifenhagen), Lębork (z niem. Lauenburg) czy Kluczbork (z niem. Kreuzburg)

Niektóre dawne nazwy niemieckie są zastąpione nazwami „wyglądającymi” na typowo polskie, np.:
Józefosław (gm. Piaseczno), założony na początku XIX w. przez kolonistów niemieckich, początkowo Ludwigsburg,
Mrągowo – daw. Ządzbork, z niem. Sensburg, Segensburg.

języków bałtyckich (pruski, jaćwieski, litewski), występują na północnym wschodzie

Polski.
Przykładowo są to takie nazwy, jak:
Gołdap, od n.rz. Gołdapa (prus. galda, lit. gélda ´koryto, niecka’ i prus. ape ´rzeka’),
Sejny, od bałtyckiej n.rz. Seina czy utworzone analogicznie Kiejdany,
Rajgród, gród o nazwie jaćwieskiej Raj, por. łot. raja ´woda zebrana w dolinie; miejsce mokre, błotniste’,
Suwałki, bałt. od sú ´z’ i vilki, velku ´wlec, ciągnąć’ lub od lit. przezwiska Sù(si)vilkis ´ten, który się włóczy’.
Rdzenie bałtyckie są nie tylko w nazwach miejscowych (miejscowości), ale też w innych nazwach topograficznych, jak hydronimy, np.:
nazwa jeziora Dejguny (prus.*deig-, lit. digas ´zarodek, kiełek, latorośl’)

języków ruskich, występują na wschodzie Polski.
Przykładowo są to takie

nazwy, jak:
Berehy, czyli Brzegi,
Horyszów, Horyniec, por. pol. góra,
Horodło, Horodyszcze (ukr. horodyty ´grodzić’),
Hrubieszów (ten sam rdzeń w nazwie szczytu w Tatrach Hruby Regiel, por. pol. gruby),
oraz nazwy odimienne, jak np.
Dmytrowce, Horoszyce, Dołhobyczów czy Arłamów (prawosł. imię Warłaam), Achrymowce (brus. imię Achrym), Siemiatycze (brus. imię Siemiata).

terminologii S. Rosponda):
Błonie, Jastrzębie, Dęblin, Izabelin, Janki, Kobyłka, Konik,

Modlin, Piaseczno, Raszyn, Sulejówek, Warszawa, Włodawa, Ząbki, Zielonka, Kołobrzeg

Leszno, Milicz, Sulechów, Tczew,

Włodzisław,
Wrocław, Zakopane, Zgorzelec, Tworkowizna,
Michałowice, Adamowięta